بررسی آزمایشگاهی مقاوم سازی تیرهای بتن مسلح با فناوری جدید بتن های hpfrcc

امروزه در کشور ما بدلیل شرایط لرزه خیزی، وجود سازه های قدیمی، نواقص ناشی از شرایط محیطی یا داخلی مصالح و نیز ضعف های موجود در طراحی و اجرای سازه ها، بحث مقاوم سازی و بهسازی با سطح اهمیت بالا مطرح است. با توجه به گسترش روزافزون صنعت ساختمان در ابعاد مختلف، استفاده از ایده های نو و جدید در کیفیت و نحوه اجرا، انتخاب مصالح و ... از ملزومات این پیشرفت ها می باشد. لذا براساس نیاز کشور به توسعه روش های نوین با استفاده از مصالح توانمند، استفاده از بتن مسلح به الیاف hpfrcc در جهت مقاوم سازی، مورد توجه واقع شده است. از آنجایی که hpfrcc یک مصالح نسبتا جدید است، عمده ی پژوهش های انجام گرفته، بر روی شناخت ماهیت این مصالح، ترکیبات مختلف آن، نسبت های مختلف اختلاط مصالح، روابط حاکم بر منحنی تنش-کرنش، ابداع کامپوزیت-های جدید و سایر موارد مشابه متمرکز بوده است. تحقیقاتی نیز بر روی کاربردهای عملی آن در سازه ها انجام گرفته است اما این مطالعات به اندازه تحقیقات مربوط به شناخت رفتار خود مصالح، گسترده نبوده و نیازمند انجام کارهای تحلیلی و آزمایشگاهی فراوان است که بر پایه ی روابط حاکم بر رفتار مصالح انجام می گیرد. مطالعات تحلیلی و آزمایشگاهی در بخش های بتن های الیافی، عوامل موثر بر مقاومت خمشی تیرهای بتن مسلح، ژاکت های بتنی، خوردگی و دوام المان های بتنی در قالب مقالات، پایان نامه های کارشناسی ارشد و دکتری صورت پذیرفته که در این پایان نامه از آن ها استفاده می شود. در این پایان نامه بنا بر آن است تا تاثیر hpfrcc بر عملکرد سازه ای تیرهای بتن مسلح به واسطه تست همزمان نمونه های مقاوم سازی شده با روش های اجرای متفاوت و نمونه ی فاقد مقاوم سازی، با مقایسه بین نتایج حاصل از آزمایش مورد بررسی واقع گردد. در این راستا یک تیر مرجع و چهار تیر مقاوم سازی شده با یک لایه نازک hpfrcc در قسمت تحتانی تیرها با دو شیوه اجرای متفاوت، تحت آزمایش چهارنقطه ای خمش خالص قرار گرفته و تأثیر مقاوم سازی بر پارامترهایی نظیر ظرفیت خمشی، شکل پذیری، جذب انرژی و ... مورد بررسی و مقایسه واقع می گردد. بر اساس کارهای آزمایشگاهی بر روی نمونه های مورد نظر، نتایج کمی و کیفی متعدد حاصل شد. از جمله این نتایج می توان به قیاس ظرفیت خمشی و شکل پذیری نمونه ها اشاره نمود. اثر مقاوم سازی بر شکل پذیری نمونه ها به مراتب بیش از ظرفیت خمشی می باشد ، بگونه ای که حداکثر افزایش در ضریب شکل پذیری ناشی از مقاوم سازی 64 درصد بوده، حال آنکه این عدد در بحث ظرفیت خمشی به 31 درصد محدود می گردد. همچنین می توان ملاحظه نمود نمونه هایی که سخت شوندگی بیشتر ناشی از پل زدن الیاف در نمودار بار-تغییر مکان آنها مشهود تر است، رفتار شکل پذیرتری را دارا می باشند.